Translate

lunes, 8 de julio de 2013

Adiós, BMN.

Adiós, BMN.
Esta mañana he llegado a casa de mi padre, como lo había hecho más de ocho mil veces durante los últimos treinta y tres años, y no estaba. A final de cada mes me solía gratificar a cambio de ciertas habilidades con las que le obsequiaba con regularidad.
Esta mañana he llegado a casa de mi padre y no estaba. Un señor que no conocía, muy bien vestido y seguro de sí mismo, me ha entregado un sobre con dinero a cambio de un recibí. Era lo que me correspondía para no volver. He preguntado dónde estaba mi padre, el señor me ha respondido con voz queda pero firme, que había muerto, que aquel que fue ya no era, que no volvería jamás, y que yo no apareciera nuevamente por la casa puesto que no tenía lugar en ella. Las casas tienen memoria, incluso más que los humanos.
Yo sólo tengo las destrezas que requería mi padre, no tengo otras. Tengo cincuenta y cinco años, y me han dicho que a esta edad ningún nuevo padre querrá adoptarme. Ninguna mensualidad más. Ninguna habilidad necesitada. Ninguna destreza urgida. Ningún esfuerzo requerido. Ningún reconocimiento olvidado.
El cálido amanecer de las jornadas en la oficina, es sólo hoy un golpe a la puerta del futuro, el que afrontaré sin ti, padre mío. Aunque ya no eras el mismo, llevabas más de tres años afectado de alzheimer y no me reconocías, y ya no te quería puesto que no eras tú. Hoy no te pierdo a ti, pierdo la oquedad en que te habías convertido. Me entristece por todo el tiempo honesto que la clepsidra rota ha derramado, pero me alegro de que el asistente gris que tú forjaste, junto con la libertad haya recuperado toda su gama de colores.  Ahora que ya no estás, y no me siento en deuda con quien te ha reemplazado, repartiré el color por todas partes, sin excepción. No es mío lo que nunca tuve, es para todos aquellos, seres amados, a quienes se lo he escatimado durante tanto tiempo.
Hasta siempre, Sa Nostra.
Colau

9 comentarios:

  1. Y Chapeau, COLAU, que buena despedida. Y lástima por lo que pudo hacer sido y enhorabuena por lo que será.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias por tu apoyo. Recibe el mío en grado superlativo, y que sepas que estaré siempre a tu disposición. Un abrazo.

      Eliminar
  2. Y Chapeau, COLAU, que buena despedida. Y lástima por lo que pudo hacer sido y enhorabuena por lo que será.

    ResponderEliminar
  3. Molt bé Colau, jo també intentaré seguir-te.

    Ànim i endavant.

    S'altre Garrot

    ResponderEliminar
  4. Gracias Colau, me gusta,
    otra de 55, desplegando el arco iris
    cristina

    ResponderEliminar
  5. piensa en que todo el tiempo que te viene por delante será para ti y los que te concemos un regalo para que tu cariño y tu agil intelecto vayas esparciendo con nosotros y los tuyos.... petons amic...
    Pere.

    ResponderEliminar
  6. Fantàstica la despedida, Colau.
    Quina veritat més gran que quant un perd el cap deixa de ser qui era per ser una altra cosa.
    Jo confii aguantar uns quans anys més, he conprat un pot gros de pintura de tots els colors i procur anar posant color damunt tots els grissos que hi ha i que ens han duit aquests cafres.
    Ànim, endavant i bon camí.
    Sebastià Riutort

    ResponderEliminar
  7. Potser facin que aquests moments siguin grisos però no podran esborrar l'empremta que Sa Nostra ha deixat en nosaltres i que ens ajudarà a tornar veure el sol.

    Bona sort Colau!!!

    ResponderEliminar
  8. Ens han assassinat la manera de fer feina, la bona relació amb els clients, l'orientació a l'obra social... els mals gestors desvergonyits no han deixat les seves cadires i participen, satisfets, que ens retallin el sou, que ens pressionin per sucar els clients, que ens usurpin drets laborals i socials... Ha estat i és un autèntic desastre, però els autors (i els còmplices sindicals que han claudicat) tenen nom i són d'aquí. Viuen a Sa Pobla, Inca, Palma, Santa Maria, Llucmajor... Allò que no ens podran matar mai són els bons records, les bones amistats, els nostres somnis, la satisfacció immensa d'haver fet feina a una entitat financera amb finalitat social. Hi vaig dedicar més de mitja vida laboral. Ara és com si fes feina a una empresa sense cor. A un banc qualsevol! Quina pena! I quina ràbia que els autors no sentin vergonya!

    ResponderEliminar